بانوی 9

بانوی 9

 

بانو

به مردمان این بوم و کوچه گفته ام

کسی می آید

کسی از جنس آقاقیا

کسی با بوی خاک رس

بعد از بارش اولین باران

و صدایش

ترنم بلور افکارتان

و گیرا چون دلتنگیهایتان.

گفتم تو می آیی

چراغها همه سبز

ماشینها توی هم راه می رفتند

کودکان به دستهای مادر احتیاجی نداشتند

خودشان خودشان بودند

مردمان زار و زار گریستند خندیدن.

من حس کردم کسی در من

حس تجزیه طلبی دارد

یک آنارشیست امروزی نیست

او ویرانگر است

و افسونی از انسانی نو در چشمان دارد.

بانو به مردمان گفته ام

او تشنه ی خستگیست

راههای بسیاری پیموده است

سماورتان پر آب

چای هاتان، دم

و دلتان گسترده تر از عشق.

دیروز دختر همسایه گفت:

کسی دلتنگیهای مرا می شست

و من با پونه و نعنا و پنیر غلیظ روستایی آمده ام.

بانو،همه منتظر

و من با نیمی از خود

در حاشیه ی این متروکه های مجهور

گورم را به گستردگی چشمان تو

می مرگم

تا دیگر مردمان بوم و کوچه

منتظر نمانند.

سلیمانیه

2006.8.7